Frank Vreugdenhil (C XI aj.2) uit Groningen is zondag 5 januari 2014 derde geworden bij het Nederlands kampioenschap Marathon op kunstijs. De titel ging naar Arjan Stroetinga uit Waskemeer. Het was een ware slijtageslag in Dronten. Er bleef uiteindelijk een groep van negentien rijders over, die in de sprint beslisten wie zich de kampioen van 2014 mocht noemen.Stroetinga maakte zijn favorietenrol waar en pakte voor de vijfde keer de titel. Het zilver was voor Gary Hekman uit Gramsbergen. Vreugdenhil kwam als derde over de streep.
Frank Vreugdenhil juichte voor de tweede maal dit seizoen| Foto: Neeke Smit
Frank Vreugdenhil heeft zijn tweede overwinning van het seizoen binnen. De Drent was in Hoorn de sterkste van een kopgroep van dertien man. In de sprint klopte hij Fabio Francolini en Rob Hadders. De afwezige Bob de Vries bleef leider in het klassement van de KPN Marathon Cup.
“De conclusie van vanavond is dat ik buitengewoon sterk was”, hield Frank Vreugdenhil met een grote lach zijn ploeggenoten van Telstar/Primagaz voor. Die ploegmaats misten al vroeg in de wedstrijd de slag, waardoor Vreugdenhil aanvankelijk een hard hoofd had in zijn kansen. “Als eenling denk je het toch moeilijk te krijgen in zo’n kopgroep van dertien man.”
Dat dertiental kwam in twee fases tot stand. Eerst was er een groep van twaalf man, die al vroeg in de wedstrijd een ronde voorsprong nam. Pas veel verder tijdens de race in de uiterst sfeervolle ijsbaan De Westfries kwam daar een dertiende rijder bij. Erik-Jan Kooiman bewees weer eens als rijder met een leeuwenhart een aanwinst te zijn voor de Top Divisie. Na een eerdere mislukte poging, slaagde hij er in de herkansing wel in ook een ronde te pakken. Met dank aan zijn ploeggenoten, die hem op de moeilijke momenten er doorheen sleepten.
BAM afwezig
Opvallende afwezigen waren de mannen van BAM. Niet alleen in de kopgroep, maar in de hele wedstrijd. De discipelen van Jillert Anema zijn verdeeld over twee locaties. Een deel op het Spaanse eiland Tenerife voor een trainingsstage en het andere deel in Astana in Kazachstan voor de Essent ISU World Cup. Bij die laatste hoort ook Bob de Vries, klassementsleider in de KPN Marathon Cup. Zijn afwezigheid deerde de positie van de boer uit Haule niet: hij houdt ook na zaterdag het oranje leiderspak, met een straatlengte voorsprong.
Andere ontbrekende favoriet in de kopgroep was Gary Hekman. De man uit Hardenberg was de voorgaande week nog ziek geweest en in Hoorn nog niet topfit. Dat betekende dat er kansen lagen voor de andere mannen en de ploegen wilden niets doen om die om zeep te helpen. “Het verbaasde me dat we meteen de zegen kregen met die twaalf jongens”, vond Vreugdenhil. “Maar er zaten rijders bij uit alle ploegen, dus iedereen vond het al snel goed.”
Slimme rijder
Vreugdenhil realiseerde zich onderweg al dat de finale voor hem best eens lastig kon worden. “Ik zat er alleen bij en da’s in principe niet de beste positie. Maar gelukkig kreeg ik hulp van Simon Schouten, die sowieso veel werk voor me verzette.” In het kielzog van de afsprintende Schouten reed Vreugdenhil meteen weg bij het ingaan van de finale. “Laat ze maar achter me aan rijden, dat kost heel veel kracht”, wist hij.
Daaruit bleek eens temeer dat Vreugdenhil zich heeft ontwikkeld tot een uiterst slimme rijder. De man uit Groningen leest de koers inmiddels zo goed, dat hij kleine kansen op een zege meteen herkent en die vaak ook benut. “Hij laat heus wel eens een aanval lopen, maar als het gevaarlijk wordt, ziet hij dat meteen en zit hij er steevast bij”, stelde zijn trainer Ron Nijman.
Blijven schaatsen
Vreugdenhil was niet het meest beducht voor de rappe Italiaan Fabio Francolini, maar voor de onberekenbare Jouke Hoogeveen. “Van Francolini weet ik dat ik hem kan verslaan. Maar Hoogeveen, als die eenmaal gaat, stopt hij niet meer.” De Drent wilde aanvankelijk gokken en anderen eventuele vluchters laten terughalen. “Maar onderweg voelde ik wel dat ik supersterk was. ‘Waarom dan risico nemen?’, vroeg ik mezelf af. Ik besloot overal achteraan te gaan en er één lange sprint van te maken. Daarin bleef ik schaatsen, waar ik in het verleden wel eens verviel tot krabbelen. Dat kostte me dan de zege, maar nu ging het prima. Weet je, als je maar genoeg finales rijdt, dan leer je wel hoe je dat moet aanpakken.”
Na acht wedstrijden staat Vreugdenhil nu al op twee zeges. “Da’s lekker”, merkte hij op. Als het aan Vreugdenhil ligt, volgt komende week de derde. “Assen is mijn thuisbaan, daar wil ik heel graag winnen. En daarna gaat de focus op het NK.”
Frank Vreugdenhil (C XI aj.2) wint de IJsselcup Marathon voor vluchtgenoot Alexis Contin.
Frank Vreugdenhil (C XI aj.2) uit Groningen heeft op fantastische wijze de schaats marathon in Deventer gewonnen. Op de streep had hij tien centimeter voorsprong op zijn medevluchter Alexis Contin. De marathon in Deventer ontspon zich als een ware afvalrace. Pas in de laatste tien ronden keerde de rust een beetje terug. Vreugdenhil en Contin hadden op dat moment een voorsprong. Vreugdenhil liet drie ploegmaats van Primagaz/Telstar terugzakken, terwijl Contin alleen hulp kreeg van Arjan Stroetinga.
In de finale namen de twee schaatsers een halve ronde voorsprong en moest een sprint beslissing brengen wie als winnaar in Deventer zou worden gekroond. Vreugdenhil had op de streep een minimale voorsprong op Contin. Achter Vreugdenhil en Contin sprintte Bob de Vries naar het brons.
Vreugdenhil rijdt zondag in Heerenveen de tien kilometer op het NK afstanden. “Ik hoop dat ik niet te vroeg hoef te starten. Gelukkig heb ik vannacht een uur extra slaap”, grapte de winnaar.
Met twee overwinningen achter zijn naam stapt Frank Vreugdenhil (C XI aj.2) zondag in het vliegtuig naar Gran Canaria. De Groninger zegevierde zaterdagavond in zijn woonplaats in de negende wedstrijd van de KPN Marathon Cup. In een sprint klopte hij medevluchter Frederik Nauta. Gary Hekman eindigde als derde, terwijl Crispijn Ariëns klassementsleider blijft. Dat betekende de tweede zege voor Vreugdenhil in dit seizoen. Eerder was hij al de sterkste in Utrecht. De laatste weken liet de geboren Drent zich ook steeds van voren zien. Een week geleden in Assen was hij ook nog dicht bij de zege, die hij uiteindelijk aan Erwin Mesu moest laten. ’’Daar moest ik te veel werk doen, maar het tekende wel dat ik me momenteel sterk voel. Dat heb ik hier ook weer kunnen laten zien’’, vertelde Vreugdenhil.
Zondag stapte hij zoals gezegd in het vliegtuig naar Gran Canaria. ’’Even weg, even in de warmte. Dat is erg lekker nu.’’ Betekent wel dat Vreugdenhil volgende week de wedstrijd in Breda mist. ’’Is niet zo erg. Ik heb toch geen belangen in het klassement. Dan had ik daar meteen vanaf het begin van het seizoen voor moeten rijden, maar dat wil ik op dit moment nog niet. Dat gaat wel komen, maar niet nu. ’’Vreugdenhil ziet namelijk wel een stijgend belang van het cupklassement, dat de laatste jaren te vaak eindigde in een strijd tussen twee rijders. ’’Maar nu bemoeien in ieder geval vier ploegen zich daar actief mee. Zelfs de BAM rijdt volle bak voor het klassement. Dat is mooi om te zien.’’
Dienende rol Op de Canarische Eilanden wil Vreugdenhil zichzelf klaarstomen voor de tweede helft van het seizoen met, hopelijk, natuurijs. ’’Als ik nu doorga en er komt natuurijs, dan ben ik gezien. Mocht het er straks weer van komen, dan wil ik er klaar voor zijn.’’ Vreugdenhil zal dan vooral een dienende rol vervullen voor Rob Hadders, de absolute topper van Telstar/Primagaz op natuurijs. ’’Daar heb ik geen enkele moeite mee. Rob heeft dat vorig seizoen met geweldige prestaties afgedwongen.’’
Op kunstijs zijn de rollen nog andersom. Zaterdagavond was het Rob Hadders die zich liet afzakken om Vreugdenhil op te halen, samen met Simon Schouten. Vreugdenhil was na de laatste reeks tussensprints weggereden en kreeg Frederik Nauta mee. ’’Dat is voor mij de manier waarop ik kan winnen’’, wist Vreugdenhil over zichzelf. ’’En deze keer lukte het om zo weg te komen.’’ De twee kregen zo’n honderdvijftig meter, maar hadden steeds meer moeite uit de greep van het jagende peloton te blijven. ’’Dan is het fantastisch als je ziet dat je ploeggenoten afzakken om jou te helpen. En niet de minste jongens hè. Gelukkig kon ik dat werk bekronen. Ik had al het gevoel dat bij Nauta het beste eraf was, maar je moet eerst nog maar zien te winnen.’’
Tactiek Saillant detail is dat precies die tactiek vooraf al uitvoerig was besproken. Vreugdenhil: ’’We hebben het echt over deze specifieke situatie gehad. En iedereen was het erover eens dat in dat geval de hele ploeg zich zou laten afzakken om me bij te staan. En precies zo gebeurde het ook.’’ Dat tekent de veranderde rol van Vreugdenhil binnen de ploeg. Vorig seizoen reed hij nog vooral in dienst van Karlo Timmeman, maar pikte hij en passant in Assen al wel zijn eerste zege op. ’’Nu heb ik meer een vrije rol in de ploeg. Nee, ik heb niet de rol van Timmerman overgenomen. Hij was meer een sprinter pur sang, al kon hij ook winnen op natuurijs. Ik kan het allemaal wel”
Waling Vreugdenhil (C XI af) die een boerderij bewoont met de historische naam Albrandaheerd.
Het is zaterdag en de wekker loopt om 6.45 uur af. Na een blik in de krant en een vluchtig ontbijt stap ik in de auto met voorlopig De Lier als bestemming. Vlak voor Roosendaal begint de zon te schijnen. Het lijkt een mooie dag te worden: de lucht is helder. Op de radio houdt Helmut Lotti mij wakker. In De Lier wacht naamgenoot Teun. We hebben afgesproken samen naar Uithuizen in Groningen te rijden.
Albrandaheerd Ik reis vandaag dus van zuidwest naar noordoost. De afspraak luidde: 9.00 uur in De Lier en precies op dat uur draai ik het erf op. ‘Echt een Vreugdenhil, stipt op tijd’, zo begroet mijn naamgenoot mij. Het wordt een lange rit. Het is 9.30 uur als we weggaan en we hebben afgesproken tussen 13.00 en 14.00 uur in Uithuizen te zijn. Het is rustig op de weg. Via Utrecht en Zwolle rijden we naar het noorden. In de buurt van Assen begint het te regenen. Gelukkig zijn het maar buien zodat we kunnen blijven genieten van het veranderende landschap. Omdat we wat te vroeg zijn rijden we naar de Eemshaven waar net de veerboot naar Borkum, een van de Duitse waddeneilanden, vertrekt. We kunnen er wat eten en raken in gesprek. Daarna rijden we naar Waling Vreugdenhil, die een boerderij bewoont met de historische naam Albrandaheerd.
Hogeland
In de Vreugdeschakel van oktober 1996 stond een artikel met veel bijzonderheden over de boerderij van Waling Vreugdenhil, geschreven door de historicus A. Bolt te Rotterdam. De naam Albrandaheerd is zo’n duizend jaar oud. De boerderij zelf is in 1795 verplaatst van de ene kant van de weg naar de andere. Het artikel concentreert zich op de boerderij en besteedt uiteraard slechts beperkte aandacht aan de huidige bewoners. Toen ik het destijds las vroeg ik me af hoe iemand ertoe kwam om – nu zeventien jaar geleden – uit ‘s-Gravenzande naar het Hogeland van Noordoost-Groningen te vertrekken. Daar moest een verhaal in zitten!
Uitgekocht
De boerderij was snel gevonden: we reden langs een oorlogsmuseum en langs kasteel Menkemaborg – dat ook in het artikel werd genoemd – en kwamen toen op de weg waar de boerderij staat. Waling en zijn vrouw Jannetje verwelkomden ons hartelijk. Waling had op een tafel een aantal artikelen en foto’s uitgestald over de boerderij en zijn eigen liefhebberijen. Waarom was hij destijds uit ‘s-Gravenzande vertrokken? Zijn antwoord: ‘In ‘s-Gravenzande bezat ik toentertijd een boerderij met vijftien ha grond rondom en, verspreid in de omgeving, nog eens vijfentwintig ha. Een groot gedeelte daarvan werd opgekocht voor de vestiging van tuinbouwbedrijven. Ik werd dus uitgekocht en moest op zoek naar een andere plaats om mijn bedrijf te kunnen voortzetten. Ook de boerderij moest natuurlijk worden verkocht en de prijs was acceptabel. Ik kon in de IJsselmeerpolders een boerderij kopen met flink wat ruimte. Maar de grond daar was in erfpacht: ik zou dan nooit eigenaar kunnen worden. Mijn voorkeur ging uit naar eigen grond en die vonden we in Uithuizen. Ik herinner me nog, dat een oom van me zei dat je het beste grond kunt kopen die de zee gegeven heeft. En zo belandden we met onze vier dochters in 1981 in Uitbuizen’. ‘En’, vult Jannetje aan, ‘het bevalt ons goed in Groningen. De voorzieningen zijn goed en we zitten amper vijf minuten fietsen van het dorp, dat over voldoende winkels beschikt. Ook het spoor is vlakbij. En met de auto ben je met vijfentwintig minuten in de stad Groningen, dus dat is ook vrij dichtbij. Veel mensen denken dat het hier dichtgeplakt is, maar dat is beslist niet zo. We wonen hier in een klein dorp waar de sociale contacten erg goed zijn en het gezellig is. Maar het hangt natuurlijk ook van jezelf af. Je moet uiteraard wel aansluiting zoeken bij de mensen bier’.
Bedrijf
Op het gemengde bedrijf worden granen, wintertarwe en suikerbieten geteeld en een aantal jaren geleden ook consumptie – aardappelen. Het bedrijf beschikt over zo’n vijftig ha grond rondom de boerderij. Voor de koeien is er grasland. Er staan dertig koeien op stal, Limousins, waarmee Waling fokt. De koeien zijn er niet voor de melk, ‘want’, aldus Waling, ‘dan kun je nooit weg: je moet immers twee keer per dag melken’. Waling heeft ook een aantal paarden waarmee hij fokt. Het zijn Groningers en hij houdt ze uit liefhebberij. Af en toe trekken ze een van de zeven wagen waarover Waling beschikt. Foto’s laten zien dat de paarden worden gebruikt bij huwelijken, feesten en begrafenissen. Er loopt ook een schimmel rond en die stelt Waling ter beschikking van Sint Nicolaas. Een opvallende Groningse wagen is de wipkar, die gebruikt wordt bij het ringsteken. Deze wagen heeft van voren één wiel en wordt getrokken door drie paarden.
Luikje
Dat het om een heel oude boerderij ging realiseerden Waling en Jannetje zich pas later, toen de koop al was gesloten. ‘Ik las het in een boek van de heer Bolt’, zegt Waling, ‘en ook dat de boerderij steeds is overgegaan naar andere families en nooit in hetzelfde geslacht bleef: op zichzelf al een opmerkelijk feit’. Bij het bezichtigen van de boerderij ontdekken we een luikje in de buitenmuur. ‘Vroeger’, legt Waling uit, ‘stonden de arbeiders hier aan de buitenkant terwijl de baas binnen zat. Het loon werd via dat luikje uitbetaald want de arbeiders kwamen natuurlijk niet binnen’. Aangekomen in een oud gedeelte van de schuur vertelt Waling: ‘Hier stonden vroeger twee ‘poepdozen’. Dat was gedaan om tijdens de schaftperiode meer arbeiders in staat te stellen naar het toilet te gaan. Ze hoefden dan niet op elkaar te wachten en konden weer wat eerder aan het werk’. De boerderij is erg groot: je ziet er stallen, diverse opslagruimten en schuren. Ook goed zichtbaar is dat er in Groningen meer ruimte is dan in het Westland. Walings opmerking dat de helft van de boeren in Groningen inmiddels import is verbaast dus niet.
In de omgeving van de boerderij groeit nieuwe boomaanplant. ‘Voor de subsidie’, zegt Waling, omdat er met de herverkaveling nogal eens een stuk bos wordt aangeplant’. In de wijde omtrek zijn drie kerken zichtbaar. Een ervan blijkt slechts eenmaal in de drie weken dienst te doen voor ongeveer vijftien kerkgangers. Het kerkje staat in een heel klein plaatsje met maar weinig inwoners.
Hobby’s
Naast zijn werk als boer heeft Waling Vreugdenhil ook enkele hobby’s. Uiteraard zijn de paarden hem zeer lief. Maar hij is ook actief in de gemeentepolitiek. Hij staat op de lijst van de plaatselijke partij Gemeentebelangen. Verder heeft hij zitting in een gemeentelijke bezwaarschriftencommissie. ‘Ik hoef niet zo nodig in de gemeenteraad te zitten’, zegt hij, ‘want ik werk graag wat op de achtergrond. Je kunt van daaruit soms beter sturen dan vanaf een zetel in de raad’. Waling blijkt verder voorzitter van een landbouwvereniging te zijn. Jagen doet hij ook: jagen op hazen om de gewassen enigszins te beschermen en de wildstand op peil te houden. Hij beseft dat het een beladen onderwerp is, maar hij zegt het nu eenmaal graag te doen.
Afscheid
Het is inmiddels 16.30 uur geworden en opnieuw blijkt: gezelligheid kent geen tijd. Maar we moeten nu afscheid nemen en rijden over de Afsluitdijk via Amsterdam terug naar De Lier. Wat een dag: ik was in tien van de dertien provincies. Na heel even te hebben nagepraat ga ik vanuit De Lier richting Kruiningen, waar ik tegen 22.00 uur aankom, na ruim veertien uur waarin 860 km is afgelegd. Ik realiseer me dat ik dus ook op en neer naar Parijs had gekund. Maar ja, dan had ik Waling en Jannetje niet ontmoet.
Groningen prolongeert landstitel De vrouwen van Groningen Atletiek gaan komend jaar opnieuw Europa in. In Sittard prolongeerde het team de landstitel na een nek-aan-nek-race met Rotterdam Atletiek. De Groninger vrouwen vergaarden op de achttien onderdelen 167 punten, zes meer dan de grootste concurrent Rotterdam. Hellas-Utrecht, met in de gelederen de voormalige Leekster Jacqueline Poelman, werd vierde.
De puntenverdeling ging anders dan in voorgaande jaren. Toen werd het resultaat in punten omgezet en nu de plaats. Nummer 1 op elk onderdeel kreeg twaalf punten plus een bonuspunt, nummer twee elf, enzovoorts. “Het zal mij niet verbazen dat deze nieuwe puntentelling ons voordeel heeft gebracht,” aldus een blije ploegleider Eddy Kiemel na afloop. “Vooraf dacht ik dat het niet in ons voordeel zou zijn, maar achteraf denk ik anders. Als Rotterdam Atletiek een onderdeel had gewonnen, zaten wij er vlak achter. Wonnen wij, dan kwamen er meestal eerst een paar anderen en dan pas Rotterdam Atletiek. Dan win je dus. Dat klinkt heel simpel, maar zo is het gewoon.”
De ploeg die in Sittard aantrad was nagenoeg gelijk aan het team dat op 24 mei in de Servische hoofdstad Belgrado laatste was geworden in de Europacup-finale. Teruggekeerd in de ploeg was de in de Verenigde Staten studerende Corine van Beek. Ze werd ingezet op de 800 meter. Die won ze in 2 minuten en 9.01 seconden. Winst boekten verder kogelslingeraarster Wendy Koolhaas (53.59 meter), polsstokhoogspringster Margriet Vedder (3.40 meter) en Marijke Vreugdenhil op de 400 meter horden (63,29 seconden). Kiemel: “Het was een heel andere ploeg dan de kampioensploeg van vorig jaar. Dat we de titel hebben behaald kan rustig verrassend worden genoemd.” Het kampioenschap werd gevierd met een etentje in Sittard. “En nu moeten we geld inzamelen voor de komende Europacupwedstrijd,” aldus Kiemel.
Met twee overwinningen achter zijn naam stapt Frank Vreugdenhil (C XI aj.2) zondag in het vliegtuig naar Gran Canaria. De Groninger zegevierde zaterdagavond in zijn woonplaats in de negende wedstrijd van de KPN Marathon Cup. In een sprint klopte hij medevluchter Frederik Nauta. Gary Hekman eindigde als derde, terwijl Crispijn Ariëns klassementsleider blijft. Dat betekende de tweede zege voor Vreugdenhil in dit seizoen. Eerder was hij al de sterkste in Utrecht. De laatste weken liet de geboren Drent zich ook steeds van voren zien. Een week geleden in Assen was hij ook nog dicht bij de zege, die hij uiteindelijk aan Erwin Mesu moest laten. ’’Daar moest ik te veel werk doen, maar het tekende wel dat ik me momenteel sterk voel. Dat heb ik hier ook weer kunnen laten zien’’, vertelde Vreugdenhil.
