Rick Vreugdenhil “Verhalen van de Groene Kust”

Rick Vreugdenhil
Genealogiecode: E IX g.1
Door: Redactie
Bron: Familiestichting
Foto: Rick Vreugdenhil

“Van de hel naar het paradijs in een kano”
Zo’n titel maakt je natuurlijk nieuwsgierig! Het betreft hier een boek dat de redactie enige tijd geleden kreeg toegestuurd door de auteur Rick Vreugdenhil.

 In een begeleidend schrijven zegt hij dat hij enkele jaren thuis voor zijn moeder heeft gezorgd, totdat dat niet meer verantwoord was. Zijn moeder Elisabeth Nelia Korpershoek-Vreugdenhil (E IX g.1) is nu 90 jaar en opgenomen in een zorginstelling voor ouderen. “In de jaren dat ik voor haar zorgde, schreef ik als troost en toeverlaat een boek, gebaseerd op mijn ervaringen in Brazilië, waar ik bij elkaar 36 jaar gewoond heb”, schrijft hij. “Eigenlijk heet ik Korpershoek, maar omdat mijn moeder een zeemansdochter is met een lange traditie van zeelieden, en mijn boek een zeeverhaal is, besloot ik Vreugdenhil als pseudoniem te gebruiken, in zekere zin om haar te eren. Ze was altijd heel trots dat W.F. Hermans haar neef was en ze moedigde beide zoons de passie voor boeken aan.”

Over het boek zegt hij: “’Verhalen van de Groene Kust’ is een samenvatting van Braziliaanse cultuur, politiek, geschiedenis en levenswijze, hier en daar gepeperd met wat interessante ‘weetjes en beetjes’ die je niet in de normale reisboeken/-gidsen tegenkomt. U zult in ieder geval een dieper inzicht krijgen in Brazilië.”

Hij draagt het boek op aan zijn moeder met de woorden: ‘Aan mijn moeder, de zeemansdochter die mij voor het eerst de zee toonde, en mijn vader, verzetsstrijder van het eerste uur die mij eens zei dat ik avonturier zou worden’. Het boek ligt nu bij een uitgever ter beoordeling, maar oorspronkelijk was Rick van plan om het boek in eigen beheer uit te geven.

Op een unieke manier ging hij het boek promoten: met twee kanotrektochten dwars door Nederland! De eerste in 2011, en de tweede in juni/augustus 2012. “In 2011, peddelde ik van Zutphen naar IJlst, Friesland, onderweg gaf ik een exemplaar weg aan de eerste persoon die mij aansprak als ik ergens aan land kwam.

In 2012 herhaalde ik het avontuur, maar dit keer was het een langere tocht, van Zutphen naar Schiermonnikoog  en terug (ca. 480 km.). De burgemeester van dat eiland kreeg ook een gesigneerd exemplaar, evenals de burgemeester van Zutphen uiteraard, en onderweg iedereen die mij aansprak (en zolang ik nog boeken over had)”.

 Over de auteur
“Ik ben geboren in Hilversum, op 6 juli 1960. Mijn twee jaar oudere broer Karel, was in hartje Afrika geboren, en twee maanden na mijn geboorte was het gezin al weer terug in ‘Het Donkere Continent’. Mijn vader was daar sinds begin jaren ‘50 werkzaam als geoloog, dus Afrika zit heel erg in onze ‘roots’, vandaar dat ik zo’n uitgebreid relaas over de trans-Atlantische slavenhandel in het boek heb geschreven.

Ik zou pas op mijn vierde voor het eerst terugkeren in Nederland, en na een jaartje kleuterschool, gingen we weer weg, ditmaal naar Portugal, waar we anderhalf jaar verbleven, en toen weer naar Angola, tot ik een jaar of acht was. Zowel mijn broer als ik kregen thuis les van mijn moeder, die ons allebei de liefde voor boeken meegaf.”

Mijn vader ook trouwens, die altijd veel boeken uit Nederland liet komen. We hadden geen televisie, maar altijd veel boeken, en dankzij het vele lezen heb ik de Nederlandse taal goed behouden. De hele familie sprak toen ook Portugees, en met onze Afrikaanse vriendjes konden we zelfs een beetje Angolaans Quimbundo dialect spreken.

 Brazilië
“Eind 1968 vertrokken we voor het laatst uit Afrika richting Nederland, en halverwege 1970 verhuisden we definitief naar Brazilië, toen onder een militair bewind. Toen ik ook daar vertrok, 36 jaar later, was het land inmiddels een hoopvolle democratie geworden. Ik was zodanig ingeburgerd dat ik Braziliaans Portugees zonder enig accent kon spreken, lezen én schrijven. Het is overbodig te zeggen dat de rillingen me over de rug liepen toen begin juni de massale protestacties in Brazilië uitbarstten. Ik had deze in het boek nog voorspeld, en dat had ik zes jaar eerder op papier gezet! Ook kreeg ik heimwee, want de beelden die op alle nieuwszenders te zien waren, waren van plekken waar ik wel duizenden keren moet hebben langsgelopen in het centrum van Rio.

Gelukkig zijn de protestacties in Brazilië niet uitgelopen op totale chaos, zoals in bv. Egypte, maar dat is natuurlijk te danken aan het feit dat president Dilma Roussef wél gehoor gaf aan de menigte, wat in andere landen niet het geval was.

Het was wel hartverwarmend om te zien dat eindelijk een of zelfs twee corrupte politici niet alleen werden gepakt, maar ook werden veroordeeld. Alleen als die trend doorgaat, zullen alle Brazilianen kunnen genieten van een ware rechtsstaat, hopelijk met minder ongelijkheden.”

“‘VERHALEN VAN DE GROENE KUST’  is een verhalenbundel, reisverslag en kroniek van een gigantisch land. Vlot geschreven en rijk geïllustreerd met tekeningen van de auteur zelf.