Kees en Pieter Vreugdenhil “een onvergetelijke reis met onverwacht resultaat”

Kees (Cornelis) Vreugdenhil
Genealogiecode: N X ak
Door: Redactie
Bron: Kees Vreugdenhil (N X ak)
Foto: Kees Vreugdenhil (N X ak)

De aankoop van het familiewapen voor zijn zoon Pieter, de aansporing van onze secretaris om een reisverslag te maken en het artikel in het februarinummer 2003 van de Vreugdeschakel over joggen en kanker, waarin ook de marathon van New York ter sprake kwam, vormden aanleiding voor Cornelis ( Kees )Vreugdenhil ( N X ak) uit Maassluis om zes blocnotevelletjes over zijn trip naar New York vol te schrijven. Een samenvatting van Kees’ belevenissen treft u hieronder aan.

Zoon Pieter (N X ak.3) (toen 32 jaar) komt vorig voorjaar thuis in Maassluis met een inschrijvingsformulier voor de marathon van New York op de proppen en vraagt zijn vader Kees (66) of hij met hem mee wil gaan. Mede door het aandringen van moeder Betty (60) -zelf zegt ze niet mee te zullen gaan omdat zij per se niet wil vliegen- wordt besloten deel te nemen aan een door radio Rijnmond georganiseerde groepsreis met o.a. verslaggever Hans van Vliet. Zo luidt de inleiding van Kees Vreugdenhils reisverslag. Hij laat ook nog weten, dat hij de looptrainingen van zijn zoon gaat bekijken en aan de voorbesprekingen voor de reis zal deelnemen.

Handelen in de geest van moeder Betty
Maanden later gebeurt er iets verschrikkelijks: als gevolg van een acute hartstilstand overlijdt Kees’ echtgenote Betty op 17 augustus. Het echtpaar is net weer thuis van een fietsvakantie in Oostenrijk. Er volgen turbulente weken. En dan komt onvermijdelijk -je kunt het niet vooruit blijven schuiven- het moment waarop antwoord moet worden gegeven op de vraag hoe het nu moet met die geplande reis naar New York. Kees Vreugdenhil schrijft er dit over in zijn reisverslag: ‘Het gezin sprak er openlijk over en kwam tot de conclusie dat in de geest van moeder Betty zou worden gehandeld als de reis zou doorgaan’. Weliswaar komt Pieter nog met bezwaren omdat hij vindt zich als gevolg van alle beslommeringen niet goed te hebben kunnen voorbereiden, maar vader Kees zegt, dat Pieter zich voor hem niet heeft te bewijzen. `Als jij de finish haalt, is dat voor mij voldoende!’ verzekert hij zijn zoon.

Op maandag 28 oktober vorig jaar belt Pieter ’s nachts om tegen half drie zijn vader met de begroetingskreet: ‘Good morning, this is your captain’. Via dochter Ingeborg die de heren weg zal brengen, arriveren vader en zoon bij het Novotel in Rotterdam en vandaar gaat het verder met de bus naar Schiphol. Met een vertraging van een uur stijgt het vliegtuig op om iets over negen uur plaatselijke tijd. De landing in New York vindt plaats om even na elf uur, eveneens plaatselijke tijd. (Het tijdsverschil bedraagt 6 uur). Na een als eerste kennismaking bedoelde rondrit door de stad stopt de bus bij het hotel Hampton Inn. Kees vermeldt dat er een welkomstborrel wordt aangeboden in Chi Chi, waar ook een maaltijd wordt gebruikt. Later in zijn verslag legt hij uit, dat Chi Chi het restaurant is waar lopers en supporters dagelijks ontbijten, waar de gehele groep (203 personen) kan dineren en waar de programma’s over de reis van Radio Rijnmond voor het thuisfront worden gemaakt.

Vader Kees en zoon Pieter aan de Hudson met de sky line van New York op de achtergrond. Centraal staat het Empire State Building. Na een extra lange nachtrust moet Pieter die niet geheel fit is, last van z`n keel heeft en zich wat grieperig voelt, de volgende morgen al om 06.30 uur opstaan voor de eerste training. Hij gaat er wel heen maar komt hoestend terug. In zijn verslag geeft Kees Vreugdenhil uiting aan zijn verbazing over het enorme assortiment waaruit het Amerikaanse ontbijt bestaat. Er worden die morgen radioprogramma’s opgenomen en daarna staat er een excursie met deskundige, Nederlands gesproken begeleiding en een boottocht op het programma. Met name Ground Zero, waar tot voor kort de Twin Towers stonden, Wall Street en China Town waar -zo deelt Kees mede- 80.000 Chinezen wonen, maken de grootste indruk op de schrijver van het reisverslag.

De volgende morgen -weer vroeg- gaat vader Kees met zoon Pieter mee om de training te filmen. Later gaan de beide heren de startnummers voor de zg. Friendships Run van zaterdag en voor de marathon (plus chip) van zondag afhalen. Weer een tijd later staan ze beiden in de lift op weg naar de 86′ verdieping van het Empire State Building. `Groots’, noemt Kees het uitzicht ondanks de nevel die boven New York hangt. Vervolgens gaan vader en zoon shoppen in wat Kees aanduidt als ‘het grootste winkeltje van de wereld, Macys.’ Kees komt bij wijze van spreken superlatieven te kort: `Geweldig!’ Het is tijd daarna voor een flinke wandeling op 7th Avenue. ’s Avonds -na een lopend warm buffet- is er een Hollandse avond georganiseerd in het hotel. ‘Maar’, meldt Kees, ‘dat vonden we maar niets. We zijn onze indrukken gaan verwerken. Tot nu toe is het een fijne reis maar het is aan te raden te proberen onze gedachten te ordenen’.

Verslag door een blije en trotse vader
Het is inmiddels donderdag geworden, een vrije dag. `De eerste’, stelt Kees Vreugdenhil vast. Vader en zoon maken wandelingen, genieten van het fraaie herfstweer, shoppen wat, sturen een e-mail naar Vlaardingen, zitten lekker te eten en concluderen, er weer een dag voorbij is en dat het allemaal toch wel erg snel gaat.’ Ook de volgende vrijdag is een vrije dag, die o.m. besteed wordt aan het brengen van een bezoek aan de St. Patrick Cathedral. Citaat van Kees: ‘We gaan erheen om er een lichtje aan te steken zoals wij altijd deden als we in het buitenland waren. Een lichtje voor al mijn kinderen en kleinkinderen maar no in de eerste plaats voor mijn vrouw, voor ma, voor oma. Een stil moment in zo’n wereldstad’. Vader en zoon lopen die dag ook o.a. over Broadway, door het Central Park en bezoeken een museum. `Prachtig!’ becommentarieert Kees.

Zaterdag 2 november is aangebroken. Opstaan om 05.30 uur. Wat later die ochtend allemaal verzamelen bij de bus die het gezelschap naar de tuin van het gebouw der Verenigde Naties brengt. Daar vindt om 08.30 uur de start plaats van de Friendships Run. Wie doen er mee? `Wij allemaal,’ meldt Kees. ‘Alle niet Amerikanen kunnen en mogen aan deze race meedoen en dat waren er vandaag meer dan 10.000. Hardlopend, joggend, wandelend (ook Pieter in verband met het filmen), dwars door New York naar de finish in het Central Park. Een onvergetelijke happening! Al het verkeer stond stil op de te passeren kruispunten met een stokijnse agent ervoor’. ’s Avonds gaan vader en zoon aan de pasta voor de marathon `waar’, tekent Kees op, `de hele reis om begonnen was.’ Alles wordt klaar gelegd voor de volgende dag, de tas ingepakt, snel nog even naar de bijeenkomst waar de laatste instructies voor de lopers worden gegeven en dan vroeg naar bed: 21.00 uur

New York-New York!
En dan de grote dag: zondag 3 november. Normaal’, schrijft Kees in zijn reisverslag, `sta ik zondags om 08.00 uur op om om 09.30 uur in de kerk te zijn. Maar nu is het anders. We staan om 06.45 uur op. Om 08.15 uur worden de lopers uitgezwaaid door de supporters’. Pieter gaat starten met als inzet een halve marathon te lopen of tot het 28 km-punt om een indruk te hebben van hoe het in New York tijdens zo’n marathon toegaat. Uit Kees’ verdere verslag blijkt, dat Pieter veel later dan 11.00 uur start omdat er 30.000 lopers moeten gaan beginnen aan hun race. Maar…. Pieter meldt zich fris van geest met wat lichte krampverschijnselen om 14.50 uur op het 28 km-punt. Hij eet er wat, hij drinkt er wat en vervolgt zijn marathontocht: hij ziet wel wat er gaat gebeuren. En om 15.40 uur gaat Pieter de finishlijn over. Totaal onverwacht. Kees meldt in zijn verslag: ’n Geweldig moment toch voor een Loper um dat voor de eerste keer mee te maken!’ De dolgelukkige Pieter is alle spierpijn en vermoeidheid gauw vergeten. Er is feest in het hotel ’s avonds en er is Lee Towers die zingt: New York-New York!

Aan alles komt een eind. Maandag 4 november 2002 , laat in de middag, vliegen ze terug naar Schiphol. ‘Een onvergetelijke reis’, concludeert Kees, `vol indrukken. Een reis met een toch nog onverwacht resultaat van een van mijn kinderen. Een reeks belevenissen waarvan verslag is gedaan door een blije en trotse pa met een vroege instemming van en opgedragen aan ma!’